GR 12 Beersel – Braine-le-Château

Datum:  Do 21 april 2016
Traject: Etappe 11 Braine-le-Château – Beersel: 22,5 km (456 m ↑ & 448 ↓)
Topogids GR 12 Amsterdam-Parijs Deel Vlaanderen & Brussel, 2016
Wandeltijd: 11.15 – 16.55
Weer: zonnig, 18°C

Een tocht georganiseerd met het openbaar vervoer bergt complicaties. Mijn rechtstreekse trein van Herentals naar Tubeke lijkt wel naar Brussel te kruipen en moet blijkbaar voorrang geven aan elke andere trein. Er wordt veel op schermpjes gekeken, wat gelezen en vooral niets gezegd; de man naast me eet onderwijl met veel overtuiging zijn vingernagels op. Een kwartier te laat sta ik bij de lege bushalte en moet bijna een uur wachten op de volgende TEC bus 115 naar Braine-le-Château ofte Kasteelbrakel; gelukkig in de zon.

In het centrum van Braine-le-Château (ik ben drieënhalf uur onderweg!) neem ik naast de kerk een snelle koffie met sanitaire stop + een foto van de schandpaal (1521) op de markt. Samen met Eigenbrakel (Braine-l’Alleud) en ’s Gravenbrakel (Braine-le-Comte) vormde deze gemeente lange tijd een Henegouwse enclave in het hertogdom Brabant. Ik loop een smal straatje in langs het grafelijk kasteel dat teruggaat tot de 12de eeuw en o.a. eigendom was van de familie van Hoorn. Even verder aan het riviertje de Hain (zijrivier van de Zenne) ligt de grafelijke banmolen, nu molenmuseum. Er tegenover de banbrouwerij (actief tot begin 20ste eeuw).

GR 12 loopt eerst parallel met de Hain achter het kasteel langs om dan vrij steil uit het dal te klimmen langs rustige straten en weides met bomen in volle bloei. Achterom kijkend krijg je een prachtig panorama over de brede vallei. Het lawaai van de E19 nadert snel en als je de brug gepasseerd bent, sta je pal in het Hallerbos. Het is mijn tweede bezoek op enkele dagen tijd en ik maak een ommetje dieper het bos in. Het valt op hoe snel de beukenbladeren gegroeid zijn en weldra zal er voor de hyacinten en de bosanemoontjes te weinig licht zijn. Anderzijds is het zo veel rustiger en feeërieker dan op een weekenddag.

Ik loop het bos opnieuw uit in het Waalse gehucht Colipain. Het pad is nu meestal smal, volgt even de rand van het Hallerbos en slingert dan tussen hagen, tuinen en struiken halverwege de valleirand. Van mijn vorig bezoek hier herinner ik me een stuk langs de drukke steenweg beneden; dat is nu niet meer het geval. Een Vlaams koppel uit Rupelmonde komt me tegemoet gestapt, de Dagstapper in de hand en erg enthousiast over het afgelegde parcours; we houden een leuke babbel over onze hobby.

Richting het gehucht Culot wordt het smalle pad alsmaar mooier. Glooiende weides met bloesemende fruitbomen, holle weggetjes met nog steeds groepjes hyacinten en op de met knotwilgen afgeboorde akkers boven uitzicht tot aan de Leeuw van Waterloo. Na een linkse bocht begint het pad te dalen naar een vroegere uitloper van het Zoniënwoud. Tussen statige beukenbomen loop ik langs een uitgestrekt golfterrein. Plots kletst er iets achter me zwaar tegen de grond. Ik kijk omhoog maar zie niks; even verder staat een groepje golfers balletjes te slaan: chance gehad!

Na de fraai gelegen vijvers van Zevenbronnen (Sint-Genesius-Rode) wordt het zo mogelijk nog mooier: geprangd tussen een steile weide en een beekje loopt het soms modderige paadje richting Dworp. Aan de overkant van de beekvallei pronken chique villa’s met aangelegde vijvers. Prachtig wandelgebied is dit. Door een woonwijk gaat het dan steil omhoog om aan de overkant van de drukke baan Dworp – Sint-Genesius-Rode de Steenput in te duiken. Het betreft een oude kwartsietgroeve die nu grotendeels onder water staat. De alomtegenwoordige daslook staat hier al in bloei en het is een feest om de Molenbeek door de ruïnes van de vroegere papierfabriek te zien vloeien.

Het smalle pad volgt de Molenbeek tot bijna in het centrum van Dworp. Ik neem een afslag naar boven, naar de kerk toe maar vind pas een café rechtover het gemeentehuis (met schandpaal uit 1650). In De 3 Patrijzen mag ik bij een Tripel van Waterloo probleemloos mijn lunchpakket opeten. In het café wordt Vlaams en Frans gesproken. Ik neem mijn tijd want dit is mijn eerste rustpauze na meer dan 3 uur stappen.

Als de vorige kilometers al zo prachtig waren, dan worden ze door de laatste zes nog ruim overtroffen. Ook nu moet er stevig geklommen worden. In het Begijnenbos versperren omgevallen bomen de weg. In de glooiingen van het bos maar ook helemaal boven prijken overal bloeiende hyacinten en bosanemonen. Eens het bos uit waan ik me in een weids Witse-landschap. Kasseiweggetjes in een leeg akkerlandschap met op de achtergrond de grootstad.

Wanneer het pad door glooiende weiden begint te dalen word ik aangevallen door 2 struinende honden. Het blijft gelukkig bij een schijnaanval en mijn getier schrikt ze blijkbaar voldoende af. Het glooiende landschap met zijn weides en bloeiende fruitgaarden begint steeds meer parkallures te krijgen. Boven op de heuvel prijkt de St-Lambertuskerk van Beersel (15de eeuwse toren). Het pad buigt echter linksaf naar het station en het Kasteel van Beersel. Het betreft een waterburcht in baksteen uit 1300, onveranderd qua uitzicht sinds einde 15de eeuw en blijkbaar slechts één keer veroverd (1488). Het kasteel werd gerestaureerd en is mits betaling te bezoeken. But I’ve got a train to catch!

Op 2 minuten sta ik van bij het kasteel op het perron van het onbemande station; om 17:06 stap ik op de trein naar Halle. Opnieuw rijdt die zo tergend langzaam dat ik vrees mijn aansluiting naar Turnhout (17:21) te missen. Gelukkig heeft die ook vertraging en zo verloopt de terugweg toch nog voorspoedig.

Conclusie: na 2 eerdere mooie etappes is deze de allermooiste en meteen ook de zwaarste; het aantal hoogtemeters kan tellen voor een tocht buiten de Ardennen. Volgende keer wellicht terug naar Kapellen; de bloei van de hyacinten was te mooi om te laten liggen 😉

Link naar het volledige foto-album 

 

Advertenties