Terugblik 2021 en Vooruitblik 2022

Beste lezers, mag ik jullie opnieuw bedanken voor de belangstelling voor mijn wandelblog en jullie allemaal prettige feestdagen, veel warmte, een goede gezondheid en veel wandelplezier in 2022 toewensen.

2021: het jaar met 2 gezichten

In het voorjaar van 2021 groeide de hoop. In afwachting van de vaccinaties die ons uit de pandemie naar het rijk van de vrijheid zouden loodsen – we weten intussen beter -, greep ik elke kans om op dagtocht te trekken. Na de ervaring van de lockdowns was ik gewoon niet meer te houden. Op mijn eentje voltooide ik de streek-GR Waas- en Reynaertland. De vernieuwde streek-GR Hageland liep ik voor de tweede keer, in omgekeerde richting: een heel andere ervaring. Met de wandelvrienden voltooide ik ook de streek-GR Land van Herve voor de tweede keer, ook in omgekeerde richting en we proefden van de lente in één van de mooiste streken van België – die kort na onze passage door een zondvloed werd overspoeld. Onze auto stond toen op die parking in Pepinster waar later het noodlot toesloeg…

Omdat we alweer niet naar Duitsland konden, doorkruisten we 2 dagen het slagveld bij Bastogne (GR 15) en werden helemaal uitgeregend in de vallei van de Ourthe (GR 57). Omdat we niet genoeg kregen van het Land van Herve voltooiden we nog de Chemin des Echaliers en liepen de laatste 2 schitterende etappes van de GR 573 Vesdre et Haute Fagnes, ook bij mindere weersomstandigheden (titel voor mooiste wandeling in het binnenland gaat dit jaar naar de etappe van Botrange naar Charneux: afdaling van het dak van België in dichte mist).

Opnieuw in mijn eentje treinde ik naar Geraardsbergen om 3 dagen op GR 5A te vertoeven. Er rest me nog het laatste stuk in het diepe zuiden van West-Vlaanderen. In de zomer dan waren we opnieuw onderweg langs de Oosterschelde (SP15) in Nederland; daar resten nog het eiland St-Philipsland en Tholen. Tussendoor breide ik nog heel wat kilometers aan het Grenslandpad (LAW 11), soms alleen, soms met de wandelmaatjes. Tijdens onze strandvakantie in noordoostelijk Kreta brachten de wandelschoenen me op schitterende plaatsen: titel van de mooiste tocht in het buitenland gaat dit jaar naar de beklimming van de Karfi.

En toen begon het te slabakken: van oktober tot nu slechts evenveel wandelingen als in heel februari. Een ontstoken kniepees hield me aan de grond. Dat euvel is niet hersteld en een terugval loert om de hoek: een MRI-scan belooft niet veel goeds. Daarbovenop een onverklaarbare pijn in het been waar ik al veel langer last van heb maar, waar ze vroeger af en toe opspeelde en vaak onderweg ook weer overging, is ze nu chronisch geworden. Ook bij het fietsen! Twee verschillende onderzoeken (bloed- en zenuwdoorstroming) brachten voorlopig niets aan het licht. De carrosserie begint te kraken. Mentaal een opdoffer want ik voel me nog veel te jong om mijn dagtochten te moeten opgeven…

Enfin, als ik terugkijk, mag ik over het afgelopen wandeljaar zeker niet klagen: opnieuw meer dan 1100 gedocumenteerde kilometers en opgeteld 2 maanden onderweg (61 tochten) is opnieuw een mooi gemiddelde. De belangstelling voor de/het wandelblog – iets wat ik nog altijd zeer graag doe – is voor het eerst niet meer gestegen; daar zullen die laatste 3 maanden niet vreemd aan zijn.

2022: een vooruitblik

Opnieuw niet gemakkelijk. Vorig jaar schreef ik: ik heb vandaag de neiging om voorzichtig te zijn. Dat kan ik enkel herhalen. Wat gaat de carrosserie zeggen? Hoe gaat de pandemie zich ontwikkelen? Ik heb weinig vaste plannen: vermoedelijk losse tochten op GR 128, GR 5A, GR 126, SP5, LAW 11, GR 15 – al dan niet stevig ingekort… Er liggen ook enkele nieuwe topogidsen te wachten… Kortom, er zijn geen zekerheden meer.

Tot slot, opnieuw een welgemeend dankuwel aan mijn vaste en toevallige tochtgenoten en aan wie mijn avonturen volgt. We heffen weerom het glas op een fijn 2022. Blijf gezond en beste wensen!