Ma 25 mei 2020
Dagstapper Herentals: licht ingekort 22,5 km
Herentals – Grobbendonk – Vorselaar – Poederlee – Herentals
Startpunt: station van Herentals
Weer: zonnig, wisselend bewolkt, 23°C
Stilte: 4/5
De Schrans in Vorselaar
N.a.v. mijn zelfgestrikte Dagstapper Herentals, op basis van GR 5 en SGR Kempen, kom ik er per toeval achter dat er een officiële Dagstapper Herentals (zie boven) bestaat. Een blik op de digitale kaart leert me dat die toch enigszins anders verloopt (begin en einde zijn uiteraard hetzelfde) en deze Coronatijden zijn een prima gelegenheid om rond eigen kot op verkenning te gaan. Voor de gelegenheid besluit ik om de tocht in tegenwijzerzin af te leggen en dus te eindigen met GR 5. Als inwoner van Groot Herentals zal de lezer het me niet kwalijk nemen dat ik in ’t begin een klein stukje Herentals afknip, ook al is dat absoluut de moeite waard. Via de volkstuintjes loop ik onder de spoorweg door en sluit net voorbij het ziekenhuis aan op het officiële traject. Ook voorbij de Kruisbergkapel snij ik een klein stukje af naar de Toeristentoren. Vanaf hier volg ik braaf het hele traject.
Het is zonnig weer en de dennenbossen van de Kempische Heuvelrug ruiken weer naar zuiderse landen. Ik doorkruis gezwind de vallei van de Aa en ontdek zowaar vissen in het ondiepe water onder de stuw. In mijn jonge jaren had de Aa een kwalijke reputatie als één van de meest vervuilde rivieren van de provincie. Alleen al de kleurrijke oevergewassen en de vele zangvogels wijzen op een ingrijpende verbetering. Het moet niet altijd slecht nieuws zijn.
In de bossen van Poederlee passeer ik andermaal de Heggekapel (zie ander verslag) en steek de baan naar Herentals over. Waar SGR Kempen rechtsaf buigt naar Poederlee en Lille, sla ik linksaf bij knooppunt 83. Het wordt vandaag een tocht langs – wat ik noem – “oude Kempische landschappen”. Zandpaden voeren me door een rustige afwisseling van dennenbossen, zanderige akkers en hooiweiden, met heel weinig huizen naar de wijk Sassenhout (min of meer knooppunten 81-28-27-26-25). Op het einde stoot ik de tip van mijn wandelschoen tegen een uitstekende baksteen en door de terugslag in mijn linkerknie ga ik de rest van de tocht met knagende pijn moeten afleggen.
Bij het kapelletje van Sassenhout probeer ik me te oriënteren. Oud-collega Bert moet hier ergens wonen en in niet-Coronatijden zou hij het me kwalijk nemen als ik niet even langskwam voor wat gerstenat en een babbel. Ik vervolg mijn weg naar punt 25 in de Aa-vallei waar rechtsaf een enig mooi zandpad door de weides richting Vorselaar (24) loopt. Ik kan me niet herinneren hier ooit geweest te zijn. Het was wel mijn bedoeling enkele weken geleden maar is me toen niet gelukt. De Aa meandert vrolijk tussen de hooiweides terwijl het wandelpad door de extreme droogte tot 5 cm diep zand verworden is. Ik loop er zowaar te manken.
In Vorselaar (min of meer 59-20-48-53) is de Schranshoeve voor mij een aangename herontdekking. Ik kwam hier lang geleden met vrouwlief met de fiets naartoe om iets te drinken maar was het bestaan ervan helemaal vergeten; het lijkt een plaatje uit een openluchtmuseum. De eendjes rond mijn rustbank leggen er zich (letterlijk) bij neer dat ik ze niet met mijn boterhammen begin te voeren en tijdens mijn lunch observeer ik aan de overkant van het parkje het baltsgedrag van een jonge Vorselaarse schone en haar passieve anderhalve-meter-aanbidder.
Eerst lijkt het of de pauze mijn knie deugd gedaan heeft, maar tegen dat ik de schandpaal op het marktplein en de kerk (gedenksteen volksgenezeres Mie Broos) gepasseerd ben, loop ik alweer de pijn te verbijten. Ik volg nu Kerkstraat en Kempenlaan (92-93) tot aan de T-splitsing in Grobbendonk en de roodwitte tekens van GR 5. Een mooie dreef brengt me tot op de grote baan en wat verder de romantische en werkende watermolen van Grobbendonk. De molenaar verkoopt momenteel ook plantgoed vóór het molenhuis en mikt de waterstraal van zijn tuinslang guitig op de wandelaar. Een knipoog verder staan we op de sluisbrug waar Aa en Kleine Nete samenvloeien en hun waters losgelaten worden in het bekken beneden. Dé plek in Grobbendonk voor communie- en trouwfoto’s. Een metalen loopbrug over de Kleine Nete geeft in betere tijden toegang tot het ‘kasteel van Grobbendonk’, een oude herenhoeve waar TV-ster Bartel Van Riet nu een knusse herberg uitbaat.
Het stuk van hier tot Herentals heb ik altijd enig mooi gevonden of je nu met de fiets bent langs de voormalige Britse basis of te voet langs de oever van de Nete (vanaf ’t Heiken). Maak zeker het kleine ommetje naar ruïne Ten Troon. Een schitterende afsluiter van een heerlijke Dagstapper.
Op de parking aan het station krijg ik van de pijn mijn knie niet meer geplooid om mijn wandelschoenen uit te doen of in de wagen te stappen. Pas na 5 minuten lukt het om me achter het stuur te zetten. Zorgen voor morgen.
(foto’s volgen)
