Station Beringen – Station Beverlo

Vr 7 juni 2024
SGR LM Station Beringen – Station Beverlo: 17,6 km (212 HM↑)
Wandeltijd: 11.30 – 15.56
Weer: zonnig, 21°C
Stilte: 1/5

Charbonnage de Beeringen

Vandaag maak ik de westelijke bocht van de Streek-GR Limburgse Mijnen, meteen ook het hoogtepunt van mijnbeleving in mijn ogen. Op weg naar het Albertkanaal weet ik dat nog niet. Ik ben kwaad op het OV en op mezelf dat ik niet met de auto gekomen ben, Prinzipienreiter die ik ben. Bijna 3 uur ben ik onderweg geweest met bus en trein. Voor een autorit van 35 minuten! De dag is half om en dus stap ik veel te snel door het centrum van Beringen waardoor mijn slechte been al na 2 km slaapt (>onderrugprobleem).

Langs het Albertkanaal kom ik tot bedaren. De zon (eindelijk) in het klotsende water, de felgele muurpeper langs de kanaalboord. Een vriendelijk echtpaar spreekt me aan terwijl ik een foto maak; die muurpeper komt oorspronkelijk uit hun tuin, zeggen ze en informeren waarheen ik onderweg ben. We wuiven mekaar uit wanneer ik het jaagpad verlaat om door een aangenaam bos parallel met het kanaal te stappen. Dat bospad komt opnieuw op het jaagpad bij de brug naar de Paalse Plas aan de overkant. Net voorbij de brug is een zomerbar en verderop bij de vroegere Kolenhaven is er nog een. De GR draait om de Kolenhaven heen tot aan het vroegere Kolenspoor (nu een aantrekkelijke fietsroute). 

Hier was ik onlangs nog met G.&L. op de fiets. Ik volg de fietsroute tot aan de Havenlaan waar de GR parallel een bospad neemt bovenop het kolengruis. Tot mijn spijt mis ik zo herberg La Barracca, een gezellig vrijwilligerscafé van de Italiaanse christelijke vakbond. Een frisse pint ware welkom geweest want het gaat flink op en af. Een brede groene bomendreef (Theodartusplein) geeft uit op de mijnkathedraal van Beringen (St-Theodarduskerk). De Koolmijnlaan steek je over via een metalen spoorbrug op het Kolenspoor. 

Voorbij de kerk verlaat je de fietsroute om de Tuinwijk Beverlo in te lopen, een mijnwerkerscité. Af en toe krijg je zicht op de mijnterrils achter de cité. Laten we zeggen dat ik al mooiere cité’s bezocht heb op deze GR. Drukker wordt het in de Stationsstraat. Goedgeklede mannen haasten zich naar de fraaie Dyanetmoskee voor het vrijdaggebed. 

Vóór het grote plein van B-mine bevinden zich een aantal kleine winkeltjes en Turkse en Griekse horeca. In één van de café’s eet ik mijn boterhammen bij een flesje cristal en Turkse schlagers op de radio. Vrolijk uitgewuifd stap ik over het plein naar de eerste gebouwen toe (achterkant van het Mijnmuseum) om dan rechtsaf te slaan, de Koolmijnlaan opnieuw over te steken en de chique cité Kioskplein in te gaan. Rond het park met grote kiosk staan statige ingenieurswoningen en het mijncasino. Dan loop ik het Park van de Directeur in waar de bewegwijzering niet eenvoudig is en je langs enkele ruïnes loopt. Mooi park. 

Terug over de Koolmijnlaan – ik heb daarnet blijkbaar een afslag gemist – loop ik langs dezelfde weg terug naar het Mijnmuseum en langs de voormalige Kolenwasserij naar een viertal koeltorens en de twee mijnschachtbokken die me doen denken aan de ruimtemonsters uit War of the Worlds. Maar liefst 4 liften brachten de mijnwerkers diep onder de grond. Onze geroemde Vlaamse welvaart hebben we o.a. te danken aan de internationale brigade van kompels die voor ons het zwarte goud naar boven haalden. Dat sommige Vlaamse politici en mèt hen tienduizenden Vlamingen zonder geheugen dat vergeten, vind ik persoonlijk een affront! Denk daar maar eens aan morgen in het stembureau!

Ik wandel langs een grote brasserie die veel volk trekt van het aanpalende shopping center (Be-Mine Boulevard). Een bordje kondigt aan dat je binnenkort onder de kolenwasserij kan doorfietsen. Al gauw gaat het steil de eerste terril op. Ik volg het minder steile MTB-pad dat momenteel onder handen wordt genomen waardoor ik niet in aanvaring kom met MTB-ers. Het uitzicht boven is echt wel spectaculair.

Het platform boven ligt 95 m boven de zeespiegel en je hebt er een panoramisch rondomzicht over de cité’s en de groene Zwarte Beekvallei. Ik daal af langs de ‘Avonturenberg’ – ik vermoed dat die stokken dienen om de berg stabiel te houden – buiten dat ze fraai ogen. Beneden op de fietsroute steek je de spoorweg over en via een draaipoort kom je op het terrein van de tweede terril. Het gaat gestaag omhoog en ik herken de typische terrilflora: wilde roosjes en blauw slangenkruid. Halverwege de berg kom ik in de verleiding om gewoon de GR-tekens rond de berg te volgen maar tegelijk hou ik niet van half werk. Het steilste gedeelte op het einde van een wandeling: waar heb ik dat nog meegemaakt? (Eisden!) Ik ga tot boven.

Er is helaas meer bewolking opgekomen en waar het onderliggend landschap in de schaduw ligt, is het zicht niet bijster goed. Ik blijf dan ook niet te lang hangen op de verrassend smalle top (135 m hoog) en begin aan de lange afdaling rond de berg. Om eerlijk te zijn, ik ben intussen te moe om nog echt van de omgeving te genieten. Onderweg naar boven moest ik meermaals blijven staan om het been en de heup te ontlasten. Met pijn wandelen kan extra vermoeiend zijn maar het was absoluut de moeite waard. 

Beneden in het bos heb ik 2 opties om van het GR-traject af te wijken: naar de bushalte wandelen in het gehucht Stal of door het bos over de Driegezustersstraat naar het station van Beverlo. Ik heb ruim tijd over zodat ik kies voor optie twee. Prompt loop ik verloren in het drassige bos, zo zonder wandeltekens. Met de GPS-app corrigeer ik mijn richting en volg op mijn gemak de Genemeerstraat naar de treinhalte. Omdat er maar om het uur een trein is, wordt het meer dan een half uur wachten op een bankje: alle tijd om het slijk van mijn wandelschoenen te stampen en de laatste druppels vocht te drinken (geen drankautomaat). De terugreis verloopt wel probleemloos. 

Voor wie zoals ik nog nooit B-Mine en zijn terrils bezocht heeft: op geen andere plek voel je het mijnverleden zo intens aan als hier, dus ja, voor mij was dit een hoogtepunt, met ook nog net voldoende natuurbeleving. Als binnen enkele dagen de splinternieuwe topogids uitkomt, zal je merken dat ik een heel eigen etappe-indeling gemaakt heb, op basis van mijn eigen fysieke mogelijkheden. De aansluitende etappe zal me via het Koersels Kapelleke en de Zwarte Beekvallei terug naar de terril van Zolder brengen. Dat deze nieuwe Streek-GR tot Mooiste Afstandswandeling van het Jaar zal gekuurd worden, daar ben ik nu al zeker van 🙂

Outdooractive (binnenkort)                    Mijn fotoalbum

P.S. Als je alle overige etappeverslagen wil nalezen, klik dan rechts op de link Categorieën SGR Limburgse Mijnen.