GR 121 Waver – La Roche (en Brabant)

Datum: Vr 3 maart 2017
Traject: Etappe  1 Wavre – La Roche, 22 km (445m ↑ & 431m ↓)
Topogids GR 12 + 121 Wavre – Boulogne-sur-Mer, 2009
Wandeltijd: 10.15 – 15.45
Weer: bewolkt, 10°C, koude wind
Stilte:  2-3/5

Bois des Rêves

Een nieuwe lente, een nieuwe GR! Met plezier vertel ik u over de eerste etappe van GR 121 die het Waals-Brabantse Waver verbindt met Boulogne-sur-Mer. Eerste opdracht is startpunt Waver te bereiken. Dat lukt via een krappe treinverbinding in Leuven en een mooie treinrit door de Dijle-vallei. Dat Waver geen rijke stad is, merk je van bij het station. In de regen loopt ons drietal naar het imposante Hotel-de-Ville waar we de “Maca” over zijn blote kont aaien: dat brengt geluk.

En kijk, het helpt. Na een lekkere koffie in het café op de hoek is het gestopt met regenen. We lopen het centrum uit en steken de Dijle (Dyle) over naar een buitenwijk. Een holle weg klimt tamelijk steil uit de riviervallei naar de betere villawijken boven. Na een afdaling door het bos krijgen we even zicht op het pretpark Walibi maar draaien links de velden in. Er zijn wegeniswerken bezig waardoor de klimmende baan één grote modderpoel geworden is. Boven wacht weer het betere villawerk, een nieuw aangeplant arboretum en een golfterrein.

Af en toe probeert de zon door de wolken te komen maar de gevoelstemperatuur ligt aan de lage kant. In het grote Bois de Lauzelles, het universitair woud van Louvain-la-Neuve merk je dat niet zo. Het gaat stevig op en af, de vogels fluiten of het lente is en een stevige klim brengt ons in het hart van Louvain-la-Neuve. Mijn laatste bezoek dateert van een mooie zomerdag met gevulde caféterrasjes. Nu lijkt alles dood en artificieel en het tocht stevig tussen de hoge woonblokken. Een gesloten café noopt ons bovendien om onze boterhammetjes naast het grote meer op te eten. Met onze rug naar de wind kijken we naar de vele joggers rond het meer.

Een met graffiti opgefleurde tunnel brengt ons naar de toegang tot de vallei van de Maleur. Tussen de steile wanden meanderen wandelpaden naar het wondermooie Bois des Rêves met zijn statige beukenbomen en kleine snelstromende beekjes.

Dit mooie park is eigendom van de provincie Waals-Brabant die er sociaal toerisme organiseert voor zo’n 230000 bezoekers per jaar. De cafetaria aan de eendenvijver wordt volop in gereedheid gebracht voor het nakende seizoen maar is nu helaas gesloten.

Onder een opvallend hoge spoorbrug door bereiken we de eerste huizen van Mousty-est en klimmen stevig naar de hoge velden boven het dorp, parallel met de spoorweg in de verte. Aan de overkant van een verkeersweg volgen we een lokaal wandelpad door het Bois de Laussau – hier zouden preromeinse begraafplaatsen (necropolen) ontdekt zijn. Steil duikt het pad de helling af naar het lawaai van de N25. Parallel volgen we de bosrand tot aan een verkeersweg die onder de N25 doorgaat samen met een snelstromende beek, de Orne. En plots, onder het viaduct, zien we gele flitsen: meerdere gele kwikstaarten duiken laag over het water! Prachtige vogeltjes!

Aan de overkant bereiken we gauw de huizen en de Moulin de Beaurieux, voor het eerst vermeld in 1312.

We delen een lange holle weg (chemin creux) met heen en weer vluchtende konijntjes en passeren de mythische ‘pîre qui toûne’. De herkomst van deze grote rots is een beetje mistig maar feit is dat hij bij volle maan op de 12de klokslag van middernacht ronddraait (pièrre qui tourne). Alleen is niet duidelijk wanneer juist.

Eenmaal boven op het plateau gaapt de grote leegte en begint een bijzonder lange zandweg die naar de beboste horizon loopt. Halverwege zoeken we beschutting achter een stapel omgezaagde boomstammen en houden een kwartiertje pauze. Aan de bosrand (behorend tot een domein dat ooit eigendom was van de Cistersiënzers van het nabije Villers-la-Ville) draaien we rechtsaf op een kasseiweggetje dat zo weggelopen lijkt uit Parijs-Roubaix.

Nog steeds op het hoogplateau komen we uit op een baantje dat we nog even volgen om dan een bosrijke omgeving in te duiken. Sterk dalend komen we uit bij een gothische kluiskapel: de Chapelle de Sart uit de 16de eeuw.

Er tegenover ligt een imposante vierkantshoeve: ferme de Sart waarvan de schuur dateert uit 1716. We passeren verder dalend een wei met 2 dartelende paardjes en bereiken het mooie gehucht Sart-Messire-Guillaume met enkele opvallende huizen.

Een steil wandelpad voert boven het dorp uit en bereikt een vreemdsoortig bouwwerk in de Rue du Réservoir. Het bos zelf doet na een tijdje denken aan een Ardeens bos. In de buurt van een opvallend rose huis begint het pad te dalen en meandert wondermooi langs tuintjes en schilderachtige straatjes naar beneden. Wat moet het hier zalig en rustig leven zijn. Nog even klimmen uit een steil en bosrijk beekdalletje en dan bereiken we de straten van La Roche. Een laatste afdaling brengt ons pal bij de wandelbrug aan het vervallen ogend station.

Pas de ressource, zelfs geen drankenautomaat, zelfs geen bankje om te zitten. En maar om het uur een trein naar Ottignies, die we dus gemist hebben. Wachten dus op de volgende om dan in het gezellig drukke station van Ottignies iets te drinken en 20 minuten later de trein naar Leuven te nemen en van daar verder huiswaarts.

We zijn het er absoluut over eens: een tocht die voor herhaling vatbaar is. Met druipfrisse wit-rode markeringen trouwens, uitstekend onderhouden. Een soortgelijk wandelverslag vind je hier.

Mijn Foto-album                  Mijn Track